Αυτή η ιστορία θα σας ζεστάνει περισσότερο από έναν αχνιστό καφέ μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα...

Δυο άντρες μπήκαν στο καφενείο μιας μικρής πόλης της Ιταλίας, για να πιουν καφέ. Ο ένας ήταν κάτοικος της περιοχής και ο άλλος ήταν φίλος του από την Ρώμη που ταξίδεψε για να τον επισκεφτεί.
Κάθισαν σε ένα τραπεζάκι, έδωσαν τη παραγγελία τους και περίμεναν τους καφέδες τους όταν πρόσεξαν κάποιον να μπαίνει στο καφενείο και να κατευθύνεται προς το ταμείο.

«Τρεις καφέδες σας παρακαλώ, έναν για έμενα και δυο σε αναμονή» είπε ο άγνωστος άντρας στον ιδιοκτήτη του καφενείου. Πλήρωσε την παραγγελία του, πήρε τον ένα καφέ στο χέρι και βγήκε από την πόρτα.
«Τι ήταν αυτό; Τι σημαίνει καφές σε αναμονή;» γύρισε και ρώτησε με απορία ο άντρας από την Ρώμη τον ντόπιο φίλο του.
«Περίμενε και θα δεις» του απάντησε εκείνος. Πολύ σύντομα οι δυο άντρες είδαν και άλλους ανθρώπους να μπαίνουν στο καφενείο και να παραγγέλνουν καφέδες.
Δύο κορίτσια παρήγγειλαν τέσσερις καφέδες, δυο δικούς τους και δυο σε αναμονή. Τρεις δικηγόροι ζήτησαν επτά καφέδες, τρεις για αυτούς και τέσσερις σε αναμονή. Η ώρα περνούσε και οι πελάτες του μικρού καφενείου δε σταματούσαν να πληρώνουν πάντα περισσότερους καφέδες απ” όσους έπαιρναν στα χέρια τους.
Ο άντρας από την Ρώμη έδειχνε να απολαμβάνει τη θέα προς τη μικρή, αλλά πολύ όμορφη πλατεία της πόλης, αλλά μέσα του η περιέργεια για τους «καφέδες σε αναμονή» όλο και μεγάλωνε.
Ξαφνικά η πόρτα του μικρού καφενείου άνοιξε και πάλι. Αυτή τη φορά ήταν ένας άνδρας ντυμένος με φθαρμένα ρούχα που έμοιαζε με ζητιάνο. Προχώρησε προς τον ιδιοκτήτη του καφενείου και με κουρασμένη φωνή τον ρώτησε: «Μήπως υπάρχει καφές σε αναμονή;»
Ήταν τόσο απλό! Οι πελάτες του καφενείου πλήρωναν προκαταβολικά καφέ γι” αυτούς που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν τον δικό τους!
Η παράδοση με τους «καφέδες σε αναμονή» ξεκίνησε στη Νάπολη λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πολύ σύντομα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Σε αρκετές περιοχές σήμερα μπορεί κάποιος να πληρώσει όχι μόνο καφέ σε αναμονή, αλλά και σάντουιτς ακόμη και ένα ολόκληρο γεύμα!
Ο συγγραφέας Luciano de Crescenzo, συγγραφέας του «Καφές σε αναμονή: Καθημερινή σοφία σε μικρές γουλιές» γράφει για την προέλευσή του: «Όταν κάποιος άνθρωπος, καλότυχος στη ζωή του, μπει σε μια καφετέρια και παραγγείλει ένα φλιτζάνι καφέ, δεν πληρώνει μόνο ένα, αλλά δύο φλιτζάνια. Με αυτό το τρόπο επιτρέπει σε κάποιον λιγότερο τυχερό συνάνθρωπο του να απολαύσει και αυτός ένα ζεστό ρόφημα εντελώς δωρεάν».

 

πηγή :  http://fanpage.gr

''Respect....''

 

‘’ Respect σε εκείνους

που έκαναν λάθος επιλογές στην ζωή τους
και δεν το «έσκασαν»

αλλά αγκάλιασαν χαμογελαστοί

 τις συνέπειες……’’

'' Η ζωή...''

 

 

‘’ Την ζωή την ευχαριστιέται
όχι όποιος την πίνει στο ποτήρι
αλλά με την χούφτα……με ρίσκο ’’

 

Γιατί όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, μια Ανατολή……

                   

 

‘’ Είναι εκείνες τις φορές που σε ξυπνά ο πόνος, με τα μάτια σου βρεγμένα και σε εκείνα τα δευτερόλεπτα της απόγνωσης μια γλυκιά φωνή έρχεται και σου ψιθυρίζει παραμυθητικά «εφιάλτης ήταν!» και γαντζώνεσαι με λαχτάρα από αυτήν………είναι από εκείνες τις φορές που χαίρεσαι που ξημέρωσε, είναι εκείνες οι προσωπικές σου Ανατολές που σε γεμίζουν φως, που σου χαρίζουν μια νέα ημέρα και νοιώθεις τόσο ευλογημένος, τόσο χαρούμενος που σου έρχεται να φωνάξεις ένα μεγάλο Ευχαριστώ κι ας μην ξέρεις το πώς και το γιατί……’’

  Από τις πιο συνταρακτικές εμπειρίες που έχουν ξυπνήσει πολλούς από «το όνειρο το απατηλό», που έχουν οδηγήσει πολλούς σε αληθινές ανατροπές!  (π. Ι Π)

'' Κι όμως.....''

‘’ Έκλεισες τα μάτια με την ευχή ο ύπνος να ταξιδέψει μακριά ότι σε πειράζει αλλά το πρωί η ανάμνηση του πειρασμού έρχεται και χτυπά την πόρτα και σε ξυπνά και αυτό που σε φοβίζει πιο πολύ είναι ότι ήρθε για να παίξετε γιατί σε νοιώθει φίλη της. ‘’

ΑΠΛΑ ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!

Ο Carlos Lascano έφτιαξε μια ταινία μικρού μήκους, τη Lila, για την καθημερινότητα, τη ζωή γενικότερα, και τον τρόπο που τη βλέπει η ζωγράφος-πρωταγωνίστρια.
Η Lila φαντάζεται και βάζει τα δικά της χρώματα, δίνει τη δική της ‘πινελιά’, τη δική της τροπή, σε όσα βλέπει γύρω της, με ιδιαίτερα συγκινητικό και γλυκό κλείσιμο. Ένα φιλμάκι για τη ζωή και την οπτική, τη στάση και τις δυνατότητες που έχει ο καθένας, με στοιχεία animation.
 

 

 

'' Κλήση.....''

‘’ Λυπάμαι γιατί εξαιτίας της αδιαφορίας μου πολλές «κλήσεις» από τους ανθρώπους γύρω μου της έκανα αναπάντητες……
Ντρέπομαι που άφησα ανοιχτό το τηλέφωνο της καρδιάς μου γιατί συζητούσα με τα πάθη μου……και στερήθηκα τον χρόνο με εσένα αλλά και Εσένα(Ιησού μου).’’

''Με τρομάζει....''

‘’ Με τρομάζει η αγάπη μου, είναι εκείνες τις ώρες που αγκαλιάζει τους
δαίμονες μου……’’

 

'' Πρόσεξε...''

‘’ Πρόσεξε μήπως στην προσπάθεια σου να με βάλεις στον ίσιο δρόμο
χάσεις τον δικό σου……’’

 

‘’ Νοιώθεις ζωντανός....''

‘’ Νοιώθεις ζωντανός όχι επειδή αισθάνεσαι το τικ-τακ της καρδιάς σου αλλά γιατί η ψυχή σου δεν έπαψε να φλερτάρει με την ζωή……’’

''Ταξίδι''

''Ένας περίπατος στα σοκάκια που περπάταγες μικρός και η μυρωδιά της τυρόπιτας από το κυλικείο του σχολείου αρκούν για ένα ταξίδι στα νοσταλγικά χρόνια του παρελθόντος……''
 

Αν γνωρίσεις μια ψυχή ποιητική.....

‘’ Αν γνωρίσεις μια ψυχή ποιητική….. αφουγκράσου τους παλμούς της…
αν κάνεις ησυχία θα ακούσεις μια μελωδία που ξυπνάει τις παιδικές καρδιές που έβαλαν πολύ νωρίς για ύπνο……’’
Σκέψεις για τον αγαπητό αδελφό π. Χαράλαμπο Λίβυο Παπαδόπουλο οι σταλαγματιές της καρδιά του οποίου(2 βιβλία του) στάξανε βάλσαμο σε παλιές μου πληγές.

 

 

 

 

 

 

Ταξίδι μουσικής

‘’ Πόσο απολαμβάνω το ταξίδι της μουσικής…… με κουπιά τις νότες και ούριο άνεμο τα συναισθήματα μου…… πολλές φορές την νοιώθω ως την καλύτερη μου φίλη, συντροφιά ανεκτίμητη…… ίσως γιατί είναι η μόνη που ξέρει πώς να αγγίξει τις χορδές της ψυχής μου…… στους ώμους της μεταφέρω την χαρά, την λύπη, την ανησυχία, την προσευχή μου…στην αγκαλιά της κουρνιάζουν τα λάθη μου και παίρνουν ανάσα ελπίδας …’’
(π.Ι Π)

 

Παραμυθένιος κόσμος

‘’Βάζω στα αυτιά μου εκκλησιαστική μουσική.......τα μάτια μου διαβάζοντας κείμενα θεολογικά σαλπάρουν τις σκέψεις μου σε κόσμους θεϊκούς και εκεί που βρίσκομαι στην ‘’νιρβάνα’’ μου έρχεται ένα χέρι και με σκουντάει…είναι η κόρη μου που θέλει να παίξω μαζί της, που θέλει να βγω από τον κόσμο μου ή μάλλον να χωρέσω τον κόσμο της στον κόσμο μου……λυπάμαι όχι γιατί απλά με διέκοψε αλλά επειδή κατά βάθος δεν θέλω να με ξυπνούν από το παραμύθι μου……’’ (π.Ι Π)
 

Νομίζεις.....

‘’ Μπορεί τα πόδια σου να έχουν πατήσει σε χώματα ιερά(Άγιο Όρος,
Ιεροσόλυμα) αλλά ντρέπεσαι να κάνεις έναν περίπατο με τον «Γιάννη»
γιατί βλέπεις μόνο τις τρύπες στα χέρια και όχι στην καρδιά του….
Άλλωστε τι έχεις να λάβεις από τον «Γιάννη»;Το αντίθετο μάλιστα ε;…
Φοβάσαι μήπως «λερωθείς»…να θυμάσαι ότι υπάρχουν «πνευματικά» ...
κουστούμια που όσες θρησκευτικές κολόνιες κι αν βάλεις πάλι θα
βρομάνε γιατί μυρίζουν κλεισούρα……
Άραγε πόσες ψυχές δίπλα σου χρειάζεται να γευθούν την αδιαφορία
σου για να στρέψεις την προσοχή σου στον τάδε γέροντα… ’’ (π. Ι Π)

Κατάκριση και μνησικακία

 

               

Φωτο: Barbara Fariña-
Violeta Camarasa
Klaus Rinke

Κάποτε ένας μεγαλόσχημος μοναχός , που έζησε όλον του τον βίο με αμέλεια και πνευματική τεμπελιά, αρρώστησε βαριά. Παρ όλο όμως που βρισκόταν στα τελευταία του, δεν φαινόταν να φοβάται καθόλου τον θάνατο. Αντίθετα τον περίμενε με χαρά και προθυμία.
Ένας σεβάσμιος πατέρας από αυτούς που τον παράστεκαν στις τελευταίες του στιγμές, του είπε˙ Αδελφέ μου , πίστεψε μας, ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς είσαι τούτη την ώρα τόσο αμέριμνος. Πιστεύαμε πως όλη σου την ζωή την πέρασες με αμέλεια και τεμπελιά.
Τότε ο αδελφός απάντησε˙ Είναι αλήθεια σεβαστοί πατέρες πως πέρασα όλον μου τον βίο όπως ακριβώς νομίζατε για μένα. Τώρα μόλις οι Άγγελοι μου έφεραν το χειρόγραφο των αμαρτιών μου και μου διάβασαν τα αμαρτήματα, που έκανα κατά την διάρκεια της ζωής μου. Τους είπα όμως πως στην ζωή μου δεν έκρινα κανέναν ούτε και έδειξα μνησικακία σε κανέναν.
Παρεκάλεσα στη συνέχεια να ισχύσει και για εμένα ο λόγος του Χριστού, που είπε « Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε » και « Άφες , και αφεθήσεται υμίν». Τώρα πηγαίνω στον Χριστό με πολλή χαρά και αμέριμνος. Και καθώς έλεγε αυτά ο αδελφός στους πατέρες, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο με ειρήνη.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΣΙΝΑΙΤΗΣ

Οσο το σκέφτεσαι τόσο βαραίνει... Για το άγχος και το κακό.

          

                                        

Μια μεγάλη αλήθεια
με ένα πολύ πετυχημένο παράδειγμα
από τον επιστημονικό λόγο,
που επιβεβαιώνει και τα περί της αξίας της εξομολόγησης...

Ένα ποτήρι νερό!
Μία ψυχολόγος βρισκόταν μέσα σε μία αίθουσα διδασκαλίας, και μιλούσε για τη διαχείριση του άγχους σε ένα ακροατήριο. Κάποια στιγμή σήκωσε ένα ποτήρι νερό, και όλοι υπέθεσαν ότι θα τους απευθύνει την κλασική ερώτηση "μισοάδειο ή μισογεμάτο". Αντ’ αυτού, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, ρώτησε: «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι νερό;"
Οι απαντήσεις που ακούστηκαν κυμαίνονταν από 250 σε 600 γραμμάρια.
Εκείνη όμως απάντησε: «Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόσο διάστημα το κρατάω. Εάν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι ένα πρόβλημα. Εάν το κρατήσω για μια ώρα, θα έχω έναν πόνο στον βραχίονά μου. Αν το κρατήσω για μία μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα αρχίσει να παραλύει. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του γυαλιού δεν αλλάζει, αλλά όσο πιο πολύ το κρατάω, τόσο πιο βαρύ γίνεται.»
Η ψυχολόγος συνέχισε λέγοντας, "Τα άγχη και οι ανησυχίες της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού. Αν τα σκέφτεστε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, δεν συμβαίνει τίποτα κακό. Αν τα σκεφτείτε λίγο περισσότερο, αρχίζουν να σας βλάπτουν. Και αν τα σκέφτεστε όλη την ημέρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να αισθανθείτε ότι σας παραλύουν και ότι σας καθιστούν ανίκανους να κάνετε οτιδήποτε άλλο".
Είναι σημαντικό να θυμάστε να διώχνετε τα άγχη και τους φόβους σας. Όσο πιο νωρίς μέσα στην ημέρα, αφήστε όλα τα βάρη σας κάτω. Μην τα κουβαλάτε όλο το απόγευμα και όλο το βράδυ μαζί σας. Θυμηθείτε να αφήσετε το ποτήρι!

ΠΗΓΗ:http://www.sostis.gr/blog/item/345-gia-to-agxos-kako

''ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.....''

 

"ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που έβαλες αρκετό αλάτι στο φαγητό.....

  ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που την νύχτα είχες ανησυχία και δεν κοιμήθηκα και εγώ....

ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που κάποιες φορές δεν με καταλαβαίνεις....

 ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που η κούραση, οι έγνοιες, οι "δαίμονες'' σου σε κάνουν άνθρωπο σκληρό και ψυχρό.....''                             

 Αυτό το ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ μια ολόκληρη Θεολογική διδασκαλία......’’

''Σημερα αμάρτησα.....

 

.........κατεβαίνοντας απο ενα ορεινο χωριο με εναν φιλο μας σταματαει στην πλατεια ενας μαγαζατορας και μας παρακαλουσε να κατεβουμε για λιγο για να μας κερασει ενα καφε, ενα ποτηρι κρασι και στην αρνητικη μας απαντηση επειδη βιαζομασταν μας ανοιγει αγαπητικα την καρδια του και μας λεει: για λιγο να μου κανετε παρεα,για λιγο.....''
''τελικα φυγαμε.....ηρθα σπιτι για να να διαβασω......ποσο ευκολα τελικα ανοιγομαστε στην αγκαλια ενος βιβλιου και ποσο δυσκολα στην αγκαλια ενος ανθρωπου και μαλιστα τυχαιου...''
''Τελικα για ποιον λογο διαβαζουμε.....για να μορφωθουμε ή για να μεταμορφωθουμε.....''

Καλή δύναμη ...

Καλές υπομονές !